In galop achter de hazen aan in het bos. Dat is waarschijnlijk de droom die mijn hond Ollie heeft als hij heerlijk in dromenland is. Met zijn kop op mijn schoot of gedeeltelijk op de computer tijdens mijn creatieve schrijfsessies, ligt hij heerlijk te slapen zonder zich maar ergens druk over te maken. Wie beweert dat honden een ‘hondenleven’ hebben, interpreteren dit woord waarschijnlijk anders dan ik. In mijn ogen is een hondenleven een leven vol aandacht, ontspanning, geruststelling en blijdschap. Een paradijselijk leven dat wij allemaal wel willen.
Mijn hond Ollie is er ook zo een met een luizenleven. Slaapt en eet wanneer hij wil en wordt uitgelaten als hij een brul geeft. Hij is de dirigent, wij het orkest. Ollie is half basset en half cocker spaniël. Uit deze combinatie is een leuke, speelse mengelmoes gekomen die vol energie en vrolijkheid zit. Net een op holgeslagen paard, maar dan 10 keer zo klein en anders gekleurd. In tegenstelling tot de driekleurige bassets is Ollie zwart-wit met spikkels. Die lange oren heeft hij wel van zijn bassetmoeder. Na gedronken te hebben, dweilt hij met die lange flappen nog net niet de vloer. Toen hij pup was, kon hij moeilijk omgaan met zijn lange oren. Een vrouw struikelt omdat ze hoge hakken aan heeft, Ollie struikelt over zijn eigen oren. Erg sneu, maar vooral lachwekkend om te zien. Nee, van zijn oren moet hij het niet hebben. Wel van zijn neus. Als Sherlock Holmes spoort hij elk koekje in huis op. De koelkast hoeft maar open te gaan of hij duikt er met zijn voorkant alweer in. Erg ongeduldig, net zijn baasje. Dit speurinstinct had hij al vroeg in de gaten. Van jongs af aan heeft hij de gewoonte om zijn eierkoek te verstoppen om het vervolgens een paar uur later weer op te sporen. Zo heeft hij altijd nog wat lekkers om op te eten. Mijn moeder is hier alleen minder blij mee. Tijdens het opruimen vindt ze nog wel eens een plakkerige, kleffe eierkoek die vast zit geroest tussen de naden van de bank. Waarschijnlijk kon Ollie deze koek ook zelf niet meer vinden.
Ook al is Ollie een dondersteen, ik zou hem voor geen goud meer willen missen. Die stumpert hoort helemaal bij de familie. Zo lief, ondeugend en schattig; net z’n baasje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten